Mijn verhaal

[annemie]

Sabrina,

heb nu pas je bericht gelezen. Heel erg dat het allemaal zo lang heeft moeten duren vooraleer je gehoord werd.

Ik hoop dat alles goed meevalt en het gesprek morgen vlot verloopt. Ik wil je alvast veel succes wensen.

En wat je kids betreft hoef je je niet schuldig te voelen hoor. een kind heeft natuurlijk graag dat je eens meedoet maar heeft meer nood aan liefde en affectie dan dat je mee staat te dansen en springen. En ik denk dat ze daar zeker niets tekort komen. Een luisterend oor en een knuffel is een belangrijk iets in een kinderleven. Dat is iets dat ze later zich zeker nog gaan herinneren!!

Geniet van hen en wees er voor hen op u eigen manier.

[Sabrina]

Bedankt allemaal weer voor jullie lieve reacties.

Bij mij is het allemaal heel snel gegaan. Vorige week een woensdag is het besluit genomen om voor de neurostimulator te gaan en dezelfde dag belde mijn arts dat ze alles al geregeld had en dat ik na 2 weken de proefstimulatie al zou krijgen.
Op 24 november is dan de proefplaatsing, op 3 december is het evaluatiegesprek en de definitieve plaatsing zou dat op maandag 6 december zijn.

Ik ben zo nerveus al dat de beesten hier in huis niet bij me weg te slaan zijn, zo lief. Ook de kinderen zijn een beetje hyper aan het worden, maar ze weten dat het voor een goed doel is.

Nogmaals bedankt en veel liefs Sabrina

[Inez]

Hallo Sabrina

Fijn dat je hier de weg hebt gevonden en je verhaal, vragen kwijt kan.

Wat ontzettend jammer dat de stimulator niet heeft geholpen, integendeel. Inmiddels is hij eruit en kun je op het gemak bijkomen.

Het is wel echt balen want alles bij elkaar heeft het je een hoop pijn en energie gekost, maar je weet wel waar je aan toe bent.

Nu rusten en als je er klaar voor bent kun je weer verder kijken.

Je wilt een goede moeder zijn voor je kinderen en hebt hier alles voor over. Helaas kun je lichamelijk heel veel niet wat je zou willen maar daarom ben je geen minder goede moeder. Er voor je kinderen zijn, de tijd nemen, naar ze luisteren zijn heel essentiele dingen waar gezonde en vaak bedrijvige moeders niet aan toe komen. Maak het thuis lekker gezellig, een plek waar ze graag zijn en als je energie hebt kun je er mee op uit met de rolstoel.

Ik wens je het allerbeste en zorg op de eerste plaats goed voor jezelf, pas dan kun je goed voor anderen zorgen.

Groet van Noortje.

[Sabrina]

Beste mensen,

Ik weet niet zeker of ik me al eerder had voorgesteld, maar ga er even voor het gemak van uit van niet.

Mijn naam is Sabrina Janson en ik ben 35 jaar. Ik ben getrouwd met Ruud Balvers en samen hebben we twee kinderen. Rebecca van 12 jaar en Pascal van 8 jaar. Verder hebben we een hond van 5 (een mix tussen een rottweiler en een herdershond) en 2 katten en 2 hamsters. We wonen samen in een huurhuisje in Vlaardingen en zijn soms weleens gelukkig...

In 1998 heb ik mijn rug verdraaid met uit bed stappen en sindsdien kamp ik al met enorme rugpijnen. Mijn huisarts dacht dat ik mijn rugspieren had verrekt en ik kreeg pijnstillers met ontstekingsremmers mee. Na twee weken was de pijn nog niet minder en ging het medische wereldje in. Eerst fysio met mensendieck therapie. Later nog meer verschillende therapeuten. En iedereen bij wie ik binnen kwam, kon me wel helpen. Helaas...
Inmiddels ben ik in 2003 aan mijn eerste hernia geopereerd en in 2008 aan mijn tweede hernia. In 2009 is er fibromyalgie geconstateerd en in 2010 de ziekte van Bechterew. Inmiddels heb ik artrose door mijn hele lijf en val ik onder de chronisch zieken.
Het heeft er allemaal toe geleid dat ik geestelijk ben ingestort en eind januari tijdelijk opgenomen zou worden in een psychiatrische inrichting. Helaas had de juiste afdeling geen plaats en wilden ze me tussen de verslaafden plaatsen en dat wilde ik niet. Doordat het om een vrijwillige opname ging, was het geen probleem dat ik niet ging... maar ik heb wel nog steeds hulp nodig. Ik loop al sinds december bij een psycholoog waar ik het heel goed mee kan vinden en die me ook wel de handvaten geeft die ik nodig heb, maar toch.
Aan medicijnen slik ik nu al vier jaar Oxycontin en paracetamol met coffeine en Brufen bruis 600mg. Voor de onrust in mijn hoofd slik ik nu ook Oxazepam en Bromazepam en om te slapen slik ik Seroquel.
Ik heb dus een aardige apotheek in huis.

Ik hoop dat jullie nu al een beetje meer van mij weten en als jullie nog meer willen weten, hoor ik het graag.

Sterkte en succes allemaal met jullie chronische problemen.

Lieve groet,

Sabrina

[Brigitte]

Welkom Sabrina !
Ik hoop dat je je hier snel thuis zal voelen.

Groetjes,
Brigitte

[pitoe]

Dag Sabrina,

Dank je wel voor je voorstelling!!
Van harte welkom op het forum!!
Neem rustig je tijd om alles te verkennen en ik hoop dat je je hier snel thuis zal voelen!

Vriendelijke groetjes!! 
                                                               

[Marcel]

.

Hallo Sabrina,

Hartelijk welkom op ons

“Lichtpuntje”

De enige plaats waar voor
al je vragen en noden
een antwoord is te vinden,
van een hele groep,
echte vrienden
die je gratis en voor niets,
hun hulp en steun aanbieden.

©Marcel

Met vriendelijke groetjes van, Marcel.

[Sabrina]

Van me afschrijven. Dat doe ik heel graag. Voornamelijk op mijn Facebookaccount. Je zou dan toch denken dat je veel respons krijgt van je vrienden. Ik ga inmiddels denken dat die paar mensen die ik op Facebook heb, helemaal geen vrienden zijn. Een enkele keer een vind-ik-leuk... een andere keer een enkele knuf... Ik snap het niet. Ik plaats zoveel mogelijk informatie over fibromyalgie en de ziekte van Bechterew en artrose... oftewel: de onzichtbare ziektes, in de hoop dat als zij dat lezen, zij mij beter begrijpen.
Veel gezonde mensen hebben geen notie hoe blij ze moeten zijn met hun kostbare gezonde leven. Deze mensen hebben werkelijk geen notie van hoe mensen met chronische pijn iedere dag als een uitdaging zien en een dag moeten overleven. In ieder geval voelt het voor mij als overleven!
Sinds 1998 ga ik nu al dagelijks de strijd aan en sinds vorig jaar gaat het zo slecht dat ik meer niet dan wel heb kunnen werken. Begrip? Ja, tot op zekere hoogte, want je kost tenslotte nu alleen maar geld. Geld, pfff. Alsof ze je voornaam niet eens meer weten, maar wel die 1000 euro per maand die je kost... Als ik dan weer eens behoefte heb om langs mijn collega's te gaan, omdat ik heel graag op mijn werk ben, maar niet in staat ben momenteel 4 uur per dag te werken, lijkt het alsof sommige me aankijken van: heej, daar heb je die verspilde 1000 euro weer... als ze voor de lol langs kan komen, kan ze toch ook gewoon werken?!
Gewoon??? Voor mij is niets meer gewoon.
Ik ben zwaar depressief en heb op 21 januari jongstleden zelfs een psychose gehad. Gelukkig heb ik geen gekke dingen uitgehaald en was er ergens een sprankje in mijn lijf dat me naar de buren heeft gestuurd.
Daarna wilde ik mezelf op laten nemen in een kliniek, maar helaas was er alleen maar plek in instellingen waar ze verslaafden opvangen, oplappen en aan hun lot overlaten. Sorry, heb ik gezegd, maar daar hoor ik niet tussen.
Nu word ik dus aan mijn lot overgelaten. Ik mag 1 keer per week naar een psycholoog om te praten over alles wat me dwars zit. Het is nu eind maart en ik kom nu al 3 maanden (weer) bij hem, maar het lucht niet op!! Ik wil zo graag weten waarom niet!!!
Mijn kinderen logeren sinds eind januari doordeweeks bij mijn ouders (zondag, maandag, dinsdag en donderdag... op woensdagmiddag en -avond zijn ze thuis en in het weekend) en dat begint ook zijn tekenen te tonen, vooral bij mijn dochter en bij mijn moeder. Natuurlijk heb ik mijn kinderen liever thuis, maar zolang als ik niet 100% zeker kan zeggen dat ik geen einde aan mijn pijnlijke leven wil maken, wil ik dat mijn kinderen zo min mogelijk van mijn depressieve tijd meemaken.

Het feit dat we ook nog eens sinds 31-5-2013 in de Wettelijke Schuldsanering (WSNP) zitten, maakt het er niet makkelijker op. We hebben regelmatig geen eens geld om eten te kopen, maar komen absoluut niet in aanmerking voor de voedselbank of gemeentelijke hulp voor de kinderen. Aangezien de WSNP 3 jaar duurt, duurt het nog wel even voordat deze stress voorbij is.

Nu mijn lijf. Zo'n 3 weken geleden ben ik van de trap gegleden en dat heeft nu nog zijn nawerkingen. Mijn linkerarm doet enorm zeer en mijn onderrug (wat toch al verbrijzeld is van binnen door de 2 hernia operaties en de artrose) is werkelijk net 1 bonk pijn. Vierentwintig uur per dag. Ik slik genoeg aan pijnstillers en de pijn komt er dwars doorheen. Ik weet het gewoon niet meer. Mijn man werkt 6 dagen per week. We hebben gelukkig huishoudelijke hulp voor 3 uur per week waarin de zware taken gedaan worden (keuken, wc en badkamer). En nog kan ik geen rust in mijn lijf of hoofd vinden. Het is net alsof ik in een achtbaan zit midden in de woestijn waar een zandstorm gaande is. Overal is er chaos en dus ook in mijn huis, terwijl ik daar ook weer helemaal niet tegen kan, maar ik kan geen energie vinden om op te ruimen. Mijn administratie is 1 grote puinhoop, terwijl ik juist met de WSNP overal op moet letten. Maar jullie lezen het al: ik. Ik ben getrouwd, maar sta voor het grootste deel overal alleen voor. Mijn man weet hier niet mee om te gaan, met mijn chronisch ziek zijn niet, met mijn depressie niet, met niks eigenlijk... Dus vlucht hij zoveel als hij kan... En ik laat hem maar, want ik kan niet ook nog eens ruzies erbij hebben. Dat past niet in mijn hoofd.

De laatste maanden heb ik last van enorme zweetaanvallen. Dan loopt het water over mijn rug, over mijn hoofd en dat terwijl mijn handen en voeten ijskoud zijn. Ik snap het niet meer, ik weet het niet meer. Vandaar dat ik het hier maar van me af kom typen.

Sorry hiervoor, dat ik jullie ermee lastig voel, want met dat ik dit type voel ik me schuldig naar jullie toe. Jullie hebben zelf al genoeg om mee om te moeten gaan... dus nogmaals sorry.

 

[Sabrina]

Ok, bedankt.

Onder welk onderdeel zou ik dit het beste kunnen doen?

Gr. Sabrina

[mipie]

Sabrina,

je verhaal is heel erg aangrijpend, en nee, je hoeft je niet te verontschuldigen :

de bedoeling van dit forum is immers dat je alles kan komen afschrijven van jezelf.
Bij ons vind je altijd gehoor. Op facebook of andere sociale media moet je niet komen aanzetten met deze problematiek, dat heb ik zelf ook mogen ondervinden. Ik ben er dan ook geen lid meer van en heb daar nog steeds geen spijt van!

Lucht je hart hier maar zo veel en zo vaak je maar wil! Dat kan je ook via het wekelijkse praatcafé'tje.

Van harte welkom!

[Peter V]

Dag Sabrina,


Ik wens je veel sterkte en moed, en ook beterschap, wat een aangrijpend verhaal, maar ik lees veel herkenningspunten met mij.


Opnieuw  van harte welkom op het forum.


Groetjes,
Peter V

[pitoe]

Hallokes Sabrina,

Al gevonden waar je je eigen topic kan aanmaken en alles van je kan afschrijven?
Ik weet uit ervaring dat dit echt kan opluchten, je kan het eens kwijt, want thuis lukt dat niet voor je omdat je man veel werken is en de situatie moeilijk aan kan. Ik hoop voor je dat dit op een dag toch zal beteren, misschien door eens samen een goed gesprek erover te hebben ofzo...

Ik hoop echt dat je snel je depressie te boven komt, en je je kinderen weer elke dag dicht bij je hebt! Sta je op de wachtlijst voor een eventueele opname op de juiste dienst? Hopelijk kan je er alsnog terecht als er een plaatsje vrij komt.

En als alles nog niet erg genoeg is komen er ook nog de financieele problemen bij, denk dat veel chronische zieken er wel eens mee te maken krijgen, de rekeningen van de medische kosten kunnen hoog oplopen, dokters, medicatie enz... en het leven is al zo duur...
Hoop dat jullie hier snel uitgeraken!

Weet je je mag hier echt van je afschrijven, zonder je hiervoor te moeten excuseren!! Denk dat we hier elkaar allemaal wel een beetje begrijpen, omdat we (spijtig genoeg) allemaal moeten leven met pijn en/of een ziekte.

Kijk maar eens waar je je topicje kunt openen en alles van je kan afschrijven zonder dat zomaar iedereen kan mee lezen.
Moest je het toch niet vinden, zijn er altijd de admin, of moderators die je de weg willen wijzen, of je verhaal voor je in het juiste topic willen plaatsen.

Heeeeeel veel sterkte om de dagen door te komen. Proberen te genieten van de kleine mooie dingetjes in het leven, bvb het zonneke dat schijnt enz... Maar kan best geloven dat het soms niet makkelijk met een depressie...

Lieve groetjes!!